Είχα ανέκαθεν περιέργεια σε οτιδήποτε έχει να κάνει με την φιλοσοφία αυτού του μακρινού πολιτισμού και ήταν όντως εμπειρία για μένα.
Ομολογώ ότι ήταν δύσκολο να καταλάβω όλες τις κινήσεις τους ήχους και τα λόγια αλλά η αλήθεια είναι ότι διέκρινα ομοιότητες με το αρχαίο ελληνικό θεατρο.
Νο θα πει ικανότητα- επίδειξη ταλέντου και αυτό ακριβώς κάνουν. Μέσα από μουσική τραγούδι, χορό και φορώντας μάσκες μεταφέρουν σε εμάς τις ιστορίες τους. Το πρώτο μέρος ήταν Σανγκακου όπου είναι συνδυασμός τραγουδιού και χορευτικής παντομίμας και στην παράσταση που είδαμε ήταν Κυογκέν δλδ κωμικό σανγκακου όπου ο χορευτής με τις χαρακτηριστικές κινήσεις του προσεύχεται στον θεό.
Το θρησκευτικό στοιχείο υπάρχει στο θέατρο Νο όπως πιστεύω και σε όλα τα αρχαία θέατρα. Αποτέλεσε ίσως την πρώτη πηγή έμπνευσης των δημιουργών να φτιάξουν μια παράσταση. Από ότι διάβασα το Κυογκέν συνοδεύει πάντα μια παράσταση Νο όπως το σατυρικό δράμα συνόδευε παραστάσεις τραγωδίας στο αρχαίο ελληνικό θέατρο.
Το δεύτερο μέρος ήταν Νται – χανγια (θέατρο Νο) όπου η ιστορία έδειχνε έναν μοναχό που ήθελε να περάσει ένα ποτάμι ώστε να φτάσει στην Ινδία και να παραλάβει την σούτρα της μεγάλης Σοφίας. στο δρόμο του συνάντησε ένα γέρο που του διηγήθηκε ότι είχε προσπαθήσει πολλές φορές να περάσει το ποτάμι και πάντα πέθαινε (είχε πολλές μετενσαρκώσεις) και στο τέλος εφόσον είδε ότι ο μοναχός ήταν αφοσιωμένος το σκοπό του, του εξομολογήθηκε ότι ο ίδιος ήταν ο φύλακας του ποταμού και θα του έδινε την σούτρα της μεγάλης Σοφίας. Έτσι ο μοναχός νικώντας τις επίγειες επιθυμίες (που συμβολίζονται με την άμμο) μπόρεσε να περάσει το ποτάμι και να αποκτήσει την σουτρα της μεγάλης Σοφίας… αν το σκεφτεί κανείς αυτή η αλληγορία είναι πάντα διαχρονική..
Οι ηθοποιοί είναι πάντα άντρες επειδή αυτά τα θεατρικά περιείχαν πολεμικούς χορούς και είχαν να κάνουν πάντα με μοναχούς και τα θεία και αυτά δεν συμπεριλαμβάνουν γυναίκες .
Εμένα μου άφησε μια όμορφη αίσθηση και το σκέφτηκα αφού έφυγα από την παράσταση αρκετές φορές (αυτό είναι καλό δείγμα για μένα).
Οι ρυθμοί των κινήσεων τους έχουν κάτι γαλήνιο και κατι σεβάσμιο.. ήταν δύσκολη παράσταση αλλά σαν να μιλάει μέσα στην ψυχή σου με μια άλλη γλώσσα που δεν χωράει μετάφραση…
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου