Η Ινδοκίνα που αγάπησα...

Η πρώτη μου επαφή με την Ινδοκίνα ήρθε μέσα από το ταξίδι μου στην Βιρμανία (ή Μιανμαρ πιο σωστά, ή Burma παλαιότερα). Όσες μέρες ήμουνα εκεί και ρουφούσα κυριολεκτικά τον ρυθμό, τις εικόνες τις μυρωδιές τα πάντα αυτής της χώρας χιλιάδες λέξεις ανάβλυζαν για να περιγράψω αυτό που έβλεπα .. τώρα όμως ξεκινώντας αυτό το άρθρο δεν ξέρω τι να πρωτοπω.. τι να περιγράψω και να μην αδικησει όλα αυτά που βίωσα και είδα και πραγματικά ελπίζω να δείτε σύντομα....

Η Βιρμανία διαφέρει αρκετά από ότι έχουμε δει ως τωρα... ακομα και από τις γειτονικές της χώρες Λάος Καμπότζη Βιετνάμ ,ακόμα και από αυτές διαφέρει γιατί  δεν την έχει αγγίξει ο τουρισμός. Και αυτό αυτομάτως δίνει άλλη διάσταση στα πράματα.

Το πρώτο που σε γοητεύει σε αυτή την χώρα είναι οι άνθρωποι της, αγνοί και χαμογελαστοί μια μικρή όαση ιδιαίτερα σε εμάς τους «δυτικούς». Υπάρχει ακόμα η αγνότητα στα μάτια τους και δεν υπάρχει κανένας σχεδον φοβος να κυκλοφορήσει κάποιος ιδιαίτερα στην επαρχία της Βιρμανίας. Για την Γιανκόν δε θα μιλήσω, είναι μεγάλη πόλη πρώην πρωτεύουσα μέχρι το 2006, όταν κατέβηκα από το αεροπλάνο εκεί σαν πρώτη επαφή με την Βιρμανία με μάγεψε, με την πανέμορφη παγόδα της την Σβενταγκον με τα παλιά αποικιακά κτήρια όπως το ξενοδοχείο Strand διατηρημένα από εκείνες τις μεγάλες δόξες της αποίκησης . Όμως μετά τον γύρο στην επαρχία όταν ξαναγύρισα η Γιανκόν δεν είχε να μου πει τίποτα πολύ απλά γιατί όλα όσα είδα πιο μέσα είναι απλά εικόνες από μια άλλη εποχή. Τόπος που την θετική ενέργεια την νιώθεις μέσα σου πλέον. Η ομορφιά είναι απίστευτη αλλά και οι άνθρωποι εδώ διαφορετικοί. Ζουν σε καλύβες από μπαμπού με καθόλου ηλεκτρισμό ή μια πολύ μικρή λαμπίτσα που δεν φωτίζει σχεδόν τίποτα.. έτσι και αλλιώς σε όλη την Βιρμανία οι διακοπές ρεύματος είναι πολύ συχνές και το πρώτο πράγμα που κάνουν οι επισκεπτες όταν μπαίνουν στο ξενοδοχείο τους είναι να ανακαλύψουν που βρίσκεται ο φακός.

 Φυσικά οι δρόμοι είναι χωμάτινοι, αυτοκίνητα υπάρχουν από ελάχιστα ως καθόλου ιδιαίτερα στην παλιά πόλη της Παγκαν όπου όλοι κυκλοφορούν με αμαξουλα ή ποδήλατο. Εμείς τα δοκιμάσαμε και τα δυο. Η Βιρμανία είναι μια χώρα που έχει πολύ πράσινο με εναλλαγές από παγόδες αλλά ιδιαιτερα στην Παγκάν η εικόνα ειναι απιστευτη. Εμείς πετύχαμε και ένα φεστιβάλ στον ναό του Ανάντα που για τους βιρμανους είναι πολύ σημαντική γιορτή οπότε κατεβαίνουν άνθρωποι από χωριά και περιοχές που δεν έχουν πατήσει ποτέ σε πόλη και οι περισσότεροι από αυτούς δεν έχουν δει ποτέ τους τουρίστα (σύμφωνα με ντόπιο ξεναγό) οπότε σε πολλές περιπτώσεις ήμασταν εμείς οι ατραξιόν. Οι άλλοι οι πιο «έμπειροι» σου ζητάνε να τους δώσεις από οδοντόβουρτσα μέχρι και την σακούλα του Hondo’s centre ζητήσανε από κάποια κυρία. Βέβαια πλαστικά και τετοια είδη εκεί δεν υπάρχουν οπότε λογικό.

Η καθημερινότητα των ανθρώπων είναι τόσο απλοϊκή που κυριολεκτικά ζηλέψαμε. Το πρωινό τους ξύπνημα είναι πολύ νωρίς γύρω στις 4 το πρωί. Οι πιο πιστοί πάνε σε κάποιον ναό να πλύνουν κάποιο άγαλμα του Βούδα ή και απλά να προσευχηθούν. Οι βιρμανοι είναι πολύ θρήσκοι και πιστοί. Έχουν τον παλιο βουδισμό που είναι και ο πιο «δύσκολος» σε κανόνες και οι προσευχές τους είναι συχνές κατά την διάρκεια της ημέρας. Αφού τελειώσουν με την πρωινή προσευχή πηγαίνουν στις δουλειές τους και κατά τις 6 το απόγευμα που δύει ο ήλιος κοιμουνται για βράδυ. Και κάπως έτσι είναι ο κύκλος της ημέρας τους. Οι περισσότερες καλύβες έχουν μια πολύ μικρή λάμπα που δεν ξέρω πως να σας περιγράψω τι φωτιζει.. οι καλύβες είναι λυτές , μπορεί να έχουν μια μεγάλη τάβλα η οποία χρησιμοποιείται για κρεβάτι, τραπέζι όπου τρώνε οκλαδων  , καθιστικο.. ή μπορεί και να μην έχουν τίποτα από όλα αυτά και απλά όλα τα παραπάνω να γίνονται στο πάτωμα. Οι μισθοί τους πενιχροί για εμάς τους δυτικούς αφού αναλογιστείτε ένα ζευγάρι όπου δουλεύουν και οι δυο δεν φτάνουν ποτέ τα 200 ευρώ το χρόνο αναλογικά πάντα γιατί νόμισμα τους είναι το Τσαντ. Καταλαβαίνετε λοιπόν ότι η ζωή των ανθρώπων διαφέρει κατά πολύ από την δική μας. Όμως υπάρχει μια ηρεμία μέσα τους σαν ευτυχια.. δεν μου έδωσαν την εικόνα ότι θα ήθελαν να ζουν αλλιώς. Οι ρυθμοί εκεί είναι πολύ πιο ήρεμοι και αργοί. Δουλεύουν είτε την γη είτε χειρονακτικά φτιάχνουν πραματα, εκμεταλλευονται ακόμα την φύση σε ότι τους δώσει. Τα πρόσωπα τους παντού και πάντα είναι βαμμένα με την τανάκα το φυσικό αντιηλιακό από το δέντρο τανάκα που κατασκευάζουν μόνοι τους. Και σε αυτό το μέρος το άσπρο δέρμα σημαίνει αρχοντιά οπότε ιδιαίτερα οι γυναίκες δεν πάνε πουθενά χωρίς να έχουν ζωγραφιστεί με τανακα.

Φτιάχνουν τα πάντα από μπαμπού, από τα σπίτια τους ως και χαρτί από μπαμπού. Έχουν μπόλικο ζαχαροκάλαμο ιδιαίτερα στην περιοχή της Παγκαν και καλλιεργούν ρύζι στον ποταμό ιραγουαντι.. τον ιερό τους ποταμό. Τον διασχίσαμε με τις βάρκες σαν γόνδολες βιετναμέζικες για να πάμε σε κάποια χωριά και περιοχές που δεν έχεις πρόσβαση αλλιώς. Και εδώ μας υποδέχτηκαν παιδιά που ζητούσανε μολύβια και ότι είχες να τους δώσεις αφού όλα για αυτούς είναι καινούργια.

Επειδή θα βγει πολύ μεγάλο το άρθρο θα το κόψω σε συνέχειες...και θα κλείσω εδώ τον πρώτο κυκλο.. επλιζω να σας έδωσα μια μικρή ιδέα για αυτήν την μαγική χώρα και τα ωραία επακολουθούν μετά. Περισότερες φωτογραφίες απο τον Winnie στο:
http://picasaweb.google.com/BorysSalwowski94/201001MyanmarFA